Słownik onkologiczny: K
Kolostomia - przetoka wytworzona pomiędzy jelitem grubym a powłokami ciała. Wykonywana jest jako ochrona zespolenia wykonanego w dalszej części (np. w obrębie odbytnicy), jako przetoka ostateczna po usunięciu dalszej części jelita grubego i odbytnicy lub jako umożliwienie wypróżniania w przypadku nieoperacyjnego raka dalszej części jelita grubego lub odbytnicy; stomia wytworzona na jelicie grubym, czyli operacyjne wyprowadzenie światła jelita grubego na powierzchnię brzucha, umożliwiające wydalanie treści jelitowej, gdy jest to niemożliwe drogą naturalną (najczęściej po usunięciu odbytnicy z powodu nowotworu).
Kolposkopia - wziernikowanie pochwy i szyjki macicy
Kombinacja chemioterapii - zastosowanie jednocześnie więcej niż jednego leku przeciwnowotworowego, co ma na celu zniszczenie większej liczby komórek nowotworowych
Komisja Bioetyczna - niezależna instytucja opiniująca i kontrolująca projekty badań klinicznych stworzona w celu zapewnienia właściwej ochrony godności ludzkiej podczas prowadzenia badań. Komisja Bioetyczna sprawdza m.in.: zasadność, wykonalność i plan badania klinicznego, analizę przewidywanych korzyści i ryzyka, poprawność protokołu badania klinicznego. Badania klinicznego nie można rozpocząć bez zgody komisji bioetycznej.
W skład komisji bioetycznej, której liczba członków waha się między 11 a 15 osób, wchodzą lekarze specjaliści oraz po jednym przedstawicielu innego zawodu (np. duchowny, prawnik, farmaceuta, pielęgniarka). Komisja bioetyczna wybiera ze swojego składu przewodniczącego komisji będącego lekarzem i zastępcę przewodniczącego komisji niebędącego lekarzem.
Komisja bioetyczna powoływana jest przez okręgową radę lekarską na obszarze swojego działania, w drodze uchwały. W przypadku komisji przy uczelni lub medycznej jednostce badawczo-rozwojowej powoływana jest ona odpowiednio w drodze zarządzenia wewnętrznego rektora, bądź zarządzenia wewnętrznego dyrektora tej jednostki badawczo-rozwojowej. Komisja bioetyczna powoływana jest na okres kadencji, która trwa 3 lata.
Komórki NK - (ang. Natural Killer - naturalni zabójcy) — główna grupa komórek układu odpornościowego odpowiedzialna za zjawisko naturalnej cytotoksyczności. Zostały odkryte w latach 70. u osób zdrowych, wśród których nie spodziewano się odpowiedzi przeciwnowotworowej. Okazało się, że taka odpowiedź jednak występuje i jest silniejsza niż u osób chorych. Obok komórek NK za taki efekt odpowiadają hipotetyczne komórki NC. Ze względu na swoje właściwości komórki NK są zaliczane do komórek K. Efekt cytotoksyczny jest widoczny już po 4 godz. od kontaktu z antygenem i standardowo testuje się go na linii białaczkowej K562. Głównymi zadaniami komórek NK jest uczestnictwo we wczesnej fazie odpowiedzi nieswoistej oraz w nadzorze immunologicznym
Zobacz również: Reed-Sternberga komórki,
Zobacz również: Reed-Sternberga komórki,
Komórki podstawne naskórka - komórka nabłonkowa o cylindrycznym kształcie, o pałeczkowatym jądrze, na jej dolnej powierzchni występują palczaste wypustki protoplazmatyczne wnikające do tkanki łącznej skóry właściwej. Komórki te tworzą warstwę podstawną naskórka, graniczącą ze skórą właściwą.
Zobacz również: Reed-Sternberga komórki,
Zobacz również: Reed-Sternberga komórki,
Konizacja szyjki macicy - metoda diagnostyczna lub diagnostyczno-lecznicza polegająca na wycięciu stożka tkanki z części pochwowej szyjki macicy. Rutynowo wykonuje się po niej wyłyżeczkowanie kanału szyjki. Wskazaniem do konizacji jest nieprawidłowy obraz cytologiczny, nieprawidłowy obraz histologiczny pobranego wcześniej bioptatu części pochwowej szyjki lub nieprawidłowy wynik kolposkopii.
Zobacz również: Baza nowotworów: rak trzonu macicy,
Zobacz również: Baza nowotworów: rak trzonu macicy,
Konsolidacyjna terapia - dalsze leczenie białaczki, tak zwana terapia konsolidacyjna, wymaga innego zestawu leków niż przy terapii wstępnej. Ich wybór zależy od rodzaju białaczki i jej intensywności. Leczenie jest skupione na zniszczeniu pozostałych zmienionych chorobowo komórek. Jest to ważna część terapii i może trwać od kilku miesięcy do lat po pierwszej chemioterapii. Ma to na celu zmniejszenie ryzyka nawrotu.
Zobacz również: adjuwant; terapia adjuwantowa; chemioterapia uzupełniająca; chemioterapia pooperacyjna,
Zobacz również: adjuwant; terapia adjuwantowa; chemioterapia uzupełniająca; chemioterapia pooperacyjna,
Kontrast - substancja podawana podczas badania obrazowego w celu lepszego uwidocznienia określonych struktur i narządów
Kreatynina - substancja wydalana w moczu, dzięki której monitoruje się funkcje nerek. Stężenie kreatyniny mierzone jest w celu stwierdzenia, czy pacjent ma problemy z nerkami lub czy wdrożone leczenie wywołuje niepożądane skutki uboczne.
Krioablacja - nieinwazyjny zabieg chirurgiczny, który polega na wprowadzeniu w ciało pacjenta specjalnej elektrody w postaci cewnika. Końcówka cewnika jest precyzyjnie sterowana, a jej ruchy są śledzone przez lekarza na monitorze. Końcówka cewnika wybiórczo zamraża i niszczy niewielkie ogniska komórek odpowiedzialnych za dane schorzenie przy czym nie narusza sąsiadujących zdrowych tkanek. Sposób osiągnięcia niskiej temperatury jest podobny jak w osiąganiu jej w sprzęcie chłodniczym używanym w domu. Przez cewnik przepływa pod ciśnieniem mieszanina gazów, która ulega rozprężeniu w końcu cewnika wywołując temperaturę rzędu minus 70°C. Zabieg ten jest uznawany za bezpieczniejszy w przeciwieństwie do nieodwracalnej w skutkach termoablacji. Przy użyciu krioablacji lekarz, zanim definitywnie zmrozi wybraną tkankę może ją schłodzić aby wpierw uzyskać stan hibernacji w celu sprawdzenia czy przynosi to pożądany skutek. Po kilku sekundach zahibernowana tkanka ulega bez szkody rozmrożeniu. Operacja krioablacji w Polsce została przeprowadzona po raz pierwszy w Klinice Kardiochirurgii i Chorób Wewnętrznych Szpitala Uniwersyteckiego w Bydgoszczy u pacjenta cierpiącego na ciężką arytmię serca.
Kriochirurgia - patrz Krioterapia
Krioterapia - terminem krioterapia lub kriochirurgia określa się celowe niszczenie tkanek drogą ich zamrożenia. Obniżona temperatura powoduje zaburzenia równowagi dynamicznej pomiędzy komórką a środowiskiem. Pierwszym efektem schładzania jest krystalizacja wody w płynie zewnątrzkomórkowym z następowym wydostawaniem się cząsteczek H2O z komórki. Postępujące szybkie obniżanie temperatury powoduje powstawanie kryształków lodu wewnątrz komórki, jej dehydratyzację, pękanie błon komórkowych, zamknięcie drobnych naczyń i denaturację białka, co w efekcie prowadzi do martwicy tkanek. Ze zmian fizykochemicznych obserwuje się intensywne zaburzenia elektrolitowe pod postacią zagęszczenia jonów wodorowych i spadku pH, co wywołuje uszkodzenie białka cytoplazmy. W obszarze tzw. kuli lodowej, która pokrywa się z powierzchnia tkanki zniszczonej przez zamrożenie, obserwuje się różne obrazy kliniczne będące funkcją czasu. Zabieg stosowany np. do niszczenia guzów wątroby
Krwotok - patrz Wynaczynienie
Kserostomia - patrz Xerostomia
Kwas nukleinowy - patrz Nukleinowy kwas
Kwas rybonukleinowy - patrz mRNA
NOWOŚCI w SERWISIE
Legislacja
Wyszukaj w serwisie
Reklama:
Stosujemy się do standardu HONcode dla wiarygodnej informacji zdrowotnej:
sprawdź tutaj.
Data aktualizacji strony:
2024-04-24
Informujmy, że portal onkologia-online.pl, korzysta z plików cookie (ciasteczka). Aby uzyskać więcej informacji o ich wykorzystywaniu,